Czytelnicy już ogłosili nadejście wiosny, harują w swoich ogródkach, z optymizmem patrzą w przyszłość.
I to jest klasyczna definicja pojęcia „wishful thinking”.
Nagle mając nadspodziewanie dużo czasu dla siebie, pojechałem na pola sprawdzić.
Oznak wiosny nie znalazłem.
No, może tylko ten.
Ale to się co najwyżej kwalifikuje do wczesnego przedwiośnia.

W Polsce przerażająca susza.
To zdjęcie poniżej pochodzi sprzed roku, ale mogłoby pochodzić równie dobrze z każdego z ostatnich 15 lat.
Tymczasem w miejscu tego strumienia jest pustynia, sahara, nawet cienia wilgoci.


Pan Maciej Stawiarski postuluje, żebym publikował refleksje krajoznawcze.
No to ciach.
Kilka dni temu wróciłem z Andaluzji.
W latach 90. i na początku dwutysięcznych dużo w Hiszpanii pracowałem, pisałem reportaże, robiłem wywiady, od premiera do prezydentów Wspólnot Autonomicznych… Poza tym bywałem tam dla przyjemności, sam lub z Żoną. Zjeździłem ją wzdłuż i wszerz, z duża przyjemnością, bo jest to kraj fascynujący.
Ale minęły lata i wspomnienia straciły swą ostrość.
A, jak wiadomo, powtórne wchodzenie do tej samej rzeki jest ryzykowne, bo rzeka już nie ta sama.
Jednak konfrontacja wspomnień z teraźniejszością nie wypadła źle.
Andaluzyjskie miasta wypiękniały nie do poznania.
Dyktatury produkują ciężką brzydotę, demokracja produkuje piękno.
Ale… Pamiętam jeszcze śródziemnomorskie wybrzeże Andaluzji pełne autentycznych miastuś rybackich, pamiętam kilometry pustych terenów nadmorskich. I marzyłem po cichu (bo Żona słyszeć o tym nie chce) żeby załatwić sobie jakiś kącik gdzieś tam właśnie; idealne miejsce do spędzania zim.
No niestety. Wszystko zostało zabetonowane do absurdu, wyrosły miliony okropnych domiszcz w zupełnie nienadających się to tego miejsca, sieć drogowa została zakorkowana, a pustawa kiedyś oś komunikacyjna A7 – dziś przypomina śmiertelną, przestarzał a pułapkę bez pasa awaryjnego. O poszerzeniu, unowocześnieniu nie ma mowy, bo tuż przy autostradzie stoją blokowiska. Narzekacie na deweloperów w Polsce? Ha! Jeździe do Andaluzji!
Czyli: żegnajcie marzenia! Mimo, że jest nieporównanie czyściej niż we Włoszech.
I to kolejny jaw-dropping fenomen Andaluzji: piątek, świątek, maszyny czyszczą jezdnie i chodniki, panowie i panie z wielkimi miotłami uprzątają liście i pyłki w parkach, coś wspaniałego!
Nasze uzależnione od sztuki mózgi zaspokoiły narkotykowy głód w sanktuariach kultury i sztuki arabskiej. Takich doznań nie oferuje żadne inne miejsce na ziemi.
Po odwiedzeniu 18 z 22 krajów Ligi Arabskiej mogę tylko zadać pytanie: co się z Arabami stało?
To, co widać w Granadzie, Kordobie i Sewilli jest wyrafinowane, pyszne, ale nigdy wulgarne; kwintesencja dobrego smaku, wyrobionego gustu, znawstwa, szerokości horyzontów intelektualnych i świadomości efektu i odpowiedzialności za dzieło.
To, co jest w Dubaju, Abu Dhabi czy Rijadzie to kwintesencja buractwa i złego gustu nowobogackich.
Och, to była cudowna wyprawa, której mój organizm bardzo potrzebował. Furda, że lało, że było zimno, że przemokłem po wielokroć, że się przeziębiłem, a Żona do dziś ma gorączkę (bo zachorowała właściwie dopiero po powrocie. Może dlatego, że w samolocie siedziała koło pani, która bez przerwy kaszlała. My co prawda zaszczepieni na krztusiec, ale diabli wiedzą, co na biedną wykaszlała.
No właśnie: samolot był najsłabszym ogniwem tej podróży (poza rujnującymi wydatkami). W jedną i w druga stronę: tam lądowanie w Alicante z odejście na drugi krąg z paru metrów znad pasa, z powrotem miałem miejsce koło tyleż energicznego, co niedorozwiniętego stwora, który wsadził sobie słuchawki i tańczył na fotelu, kuksając moją śledzionę przynajmniej tysiąc razy. Nie znał żadnego języka, nie wykonywał poleceń stewardess, rozpychał się… To były cztery godziny tortur.
I za każdym razem powtarzamy sobie „nigdy więcej wizzaira ani jemu podobnych, następnym razem w business klasie”… Ale tradycyjne linie latają w głupie miejsca, a cena biznes klasy po prosu nas wyklucza z latania. Więc samochód, ale to tez fatyga, godziny i godziny na siedząco, inni użytkownicy szos mogą cię w każdej chwili zabić… Nawet rozbijając jackpot euroloterii nie mógłbym sobie kupić prywatnego odrzutowca, bo by mnie zieloni zatłukli, i słusznie.
Jak żyć, panie premierze, jak żyć?

Oto garść andaluzyjskich impresji, przypominajka.











































































I na koniec slumsy, czyli najważniejsze lotnisko w Polsce, hańbiące dobre imię wielkiego kompozytowa.

2 lata temu
Leonardo da Vinci był tylko w połowie Włochem. Jego matka Caterina była w rzeczywistości księżniczką czerkieską, urodzoną na Kaukazie, zniewoloną i sprzedaną Wenecjanom. Akt zwolnienia Cateriny sporządził notariusz - ojciec Leonarda.
Rewelacje te zawarte są w „Uśmiechu Katarzyny”, powieści (wydawnictwo „Giunti”), napisanej przez Carla Vecce, filologa i historyka renesansu, profesora prestiżowego Uniwersytetu „L'Orientale” w Neapolu. Przez dziesięć lat Vecce poświęcił się przede wszystkim badaniu do postaci i dzieła Leonarda. Jego rewelacja opiera się również na odkryciu niepublikowanych dokumentów dotyczących pochodzenia Leonarda da Vinci.
Według dokumentu odnalezionego w Archiwum Państwowym we Florencji, Caterina była córką księcia Jakuba, który władał jednym z królestw na płaskowyżu północnych gór Kaukazu: została wzięta w niewolę, prawdopodobnie przez Tatarów. (…)
Profesor Vecce odnalazł w archiwum florenckim akt wyzwolenia Cateriny z podpisem ojca Leonarda - Piero da Vinci, notariusza florenckiej wsi Anchiano. „Filia Jacobi eius schiava seu serva de partibus Circassie”. Akt sporządzono 2 listopada 1452 r., około pół roku po narodzinach Leonarda, na prośbę właścicielki niewolnicy, niejakiej Ginevry d'Antonio Redditi, żony Donato di Filippo di Salvestro Nati.
Leonardo był pierwszym synem Piero, ale nie Cateriny, ponieważ - jak wyjaśnił Vecce - z dokumentów Archiwum Państwowego we Florencji, takich jak „Ricordanze” (Wspomnienia) humanisty Francesco di Matteo Castellaniego, wynika, że w 1450 r. miała już w dziecko, bo została odnotowana jako mamka. Vecce stawia również hipotezę, że notariusz Piero kochał się z Cateriną w Palazzo Castellani, obecnie siedzibie Museo Galileo na florenckich brzegach Arno.
Według rekonstrukcji Carlo Vecce, pełna przygód podróż z gór Kaukazu zaprowadziła Caterinę w łańcuchach na rękach aż do Azowa, starożytnej Tany, u ujścia Donu, skąd została następnie przetransportowana przez Morze Czarne w 1439 r. do Konstantynopola: Tutaj przeszła w ręce kupców weneckich, którzy w następnym roku przewieźli ją nad lagunę wenecką, a w 1442 roku trafiła do Florencji w wieku około 15 lat, gdzie była służącą i mamką w domu Ginevry. To tam Caterina poznała Piero da Vinci, notariusza, z którym poczęła swojego nieślubnego syna urodzonego 15 kwietnia 1452 roku w Anchiano, małej wiosce w gminie Vinci.

3 lata temu
1.
Kiedy będzie można znów grać muzykę rosyjską?
Przed odpowiedzią historyjka.
Niemiec Wilhelm Furtwängler był głównym dyrygentem Filharmonii Berlińskiej w latach 1922-1945.
Żyd Yehudi Menuhin podczas II wojny światowej w czerwcu i lipcu 1945 występował dla żołnierzy alianckich oraz dla ocalałych więźniów wielu obozów koncentracyjnych po ich wyzwoleniu (akompaniował mu wtedy na fortepianie angielski kompozytor Benjamin Britten).
Furtwängler nie był faszystą i istnieją dziesiątki dokumentów i świadectw, że robił co mógł, pisząc listy do Goebbelsa, Himmlera i samego Hitlera, by ratować muzyków żydowskiego pochodzenia, często z sukcesem. Ale był listkiem figowym nazistowskiego reżimu.
Menuhin pojechał do Niemiec w 1947 roku, by pod batutą Wilhelma Furtwänglera zagrać koncerty z Filharmonią Berlińską.
Był za to krytykowany przez ocalałych z Shoah. Odpowiadał, że potrzebne jest pojednanie, że chce zrehabilitować niemiecką muzykę i ducha prawdziwych, a nie nazistowskich Niemiec.
Kiedy zagrał Koncert Skrzypcowy D dur op. 61 Ludwiga van Beethovena, był tak wzruszony, że powiedział, że nie zagra już tego koncertu z nikim innym.
Furtwängler też był wzruszony i pod ogromnym wrażeniem gry Menuhina.
Teraz odpowiedź na pytanie: „kiedy będzie można znów grać rosyjską muzykę”:
Jakieś dwa lata po tym, jak Rosja zostanie pokonana, dozna wstrząsu moralnego i odrzuci irracjonalny, agresywny nacjonalizm, jako podstawę swej ideologii państwowej.

2.
Posłuchaj, jak Niemiec Furtwängler i Żyd Menuhin i Berliner Philharmoniker zagrali Koncert Skrzypcowy D dur op. 61 Ludwiga van Beethovena w 1947 roku.
https://www.youtube.com/watch?v=Foiv98gAVUg

Menuhin słowa nie dotrzymał i grał ten koncert jeszcze kilka razy z innymi orkiestrami i innymi dyrygentami.
Ale ładunek emocjonalny tego koncertu z 1947 r. jest taki, że żadne inne wykonanie mu nie dorówna, przynajmniej tak wydaje się D.O.
P.S. Od 1984 roku do śmierci w 1999 roku był pierwszym gościnnym dyrygentem orkiestry Sinfonia Varsovia, z którą wystąpił ponad 300 razy. Powiedział: „praca z żadną inną orkiestrą nie dawała mi tyle satysfakcji, co moja praca jako solisty i dyrygenta z Orkiestrą Sinfonia Varsovia”. W swojej Unfinished Journey: Twenty Years Later dodał: „To była prawdziwa inspiracja, aby spędzić z Sinfonia Varsovia jak najwięcej czasu, aby cieszyć się głęboką satysfakcją, jaką czerpię ze wspólnego tworzenia muzyki”.