DRUGI OBIEG

Czwartek, 23 stycznia 2025

1.
D.O. wieczorem poszedł na kabarety, a gdy z kabaretów wyszedł, to wpadł w taką mgłę, ale to w taką, jakiej jeszcze w Warszawie nigdy nie widział, mgłę jakby importowaną z Doliny Padańskiej. Bo tam D.O. wpadł w podobnie gęstą mgłę, ale na autostradzie, więc było napięcie. Wczoraj po nocy, kiedy się D.O. po Warszawie samochodem szlajał, też było, ale mniejsze, bo oświetlenie uliczne robiło robotę. Ale gdyby nie nawigacja, D.O. do domu by nie trafił.
A o tym gdzie i na jakie kabarety, może jutro.

I to jest właśnie tak: wystarczy jedno przemówienie, a wszystkie rankory, pretensje i żale, jakie D.O. ma do tego człowieka schodzą na dalszy plan. Jak długo D.O. z tym wytrzyma?
https://tvn24.pl/swiat/priorytety-polskiej-prezydencji-debata-w-parlamencie-europejskim-z-udzialem-donalda-tuska-st8270969
„Jeszcze Europa nie zginęła, póki my żyjemy… Dzisiaj być może najważniejsze słowa, jakie powinny paść tu, w Parlamencie Europejskim, to słowa skierowane wprost do Europejek i Europejczyków: podnieście wysoko swoje głowy. Europa była, jest i będzie wielka … nastrój niepewności, czasami dezorientacji jest odczuwalny w każdym zakątku naszego globu. - Możemy dzisiaj mówić o pewnym kryzysie ducha. … Polska wybrała na motto swojej prezydencji w Radzie UE słowa "Bezpieczeństwo, Europo", bo jest to - jak powiedział - też "próba odpowiedzi na ten moment globalnego zawahania". …
Żyjemy w warunkach konfliktu tuż przy naszych granicach. Mamy gwałtowny i czasami niekontrolowany, szczególnie przez zwykłych ludzi, postęp cywilizacyjny. Wszystko to powoduje, że niektórzy z obywateli Europy jakby czuli, że stracili grunt pod nogami. A więc mówimy o kryzysie pewnych emocji pozytywnych i kryzysie ducha, ale przecież obiektywnie rzecz biorąc, Europa nie ma żadnych powodów do kompleksów. …
Jeśli uważamy, że zmiana administracji amerykańskiej i inne okoliczności to jest w jakimś sensie skok w nieznane, to przypomnijmy sobie, że Europa budowała swoją wielkość, bo nigdy nie bała się iść w to nieznane z podniesioną głową. Nigdy nie baliśmy się skoków w nieznane. To nie musi być przekleństwo. Możemy znowu być najbardziej konkurencyjni na całym świecie, nie tylko w gospodarce, ale też w polityce, bo zawsze w przeszłości byliśmy kreatywni, odważni, nie lękaliśmy się tego niepewnego. [No, tu pojechał! Europejska niemoc jest przysłowiowa, a polityka rządu Tuska jest tego doskonałym przykładem]
Jeśli dzisiaj prezydent Stanów Zjednoczonych mówi o konieczności wzięcia większej odpowiedzialności przez Europę za własne bezpieczeństwo, traktujmy to jako pozytywne wyzwanie. Chcę wam powiedzieć, że tak naprawdę tylko sojusznik może życzyć swojemu sojusznikowi, żeby był silniejszy. Nie traktujcie tego jako wypowiedzi przeciwnika Europy. Nikt w Europie nie powinien się irytować niektórymi sugestiami czy wskazaniami. Parafrazując Kennedy'ego: nie pytajcie już więcej Ameryki, co może zrobić dla naszego bezpieczeństwa, pytajcie samych siebie, co my możemy zrobić dla naszego bezpieczeństwa.  … Jeśli Europa ma przetrwać, musi być uzbrojona. Nie jestem militarystą, ale takich działań wymagają okoliczności geopolityczne. Nie lekceważcie tego wezwania do pięciu procent. Jeśli kiedyś powinniśmy zacząć wydawać wyraźnie więcej pieniędzy jako państwa narodowe, jako państwa członkowskie NATO, jako Unia Europejska - to jest to właśnie dzisiaj. Polska, która niemalże osiągnęła już ten próg, wydaje te pieniądze nie tylko na swoje własne bezpieczeństwo, ale również na bezpieczeństwo całej Europy.
To jest aż żałosne, że niektórzy w Europie mają kompleksy wobec gospodarki rosyjskiej, nauki rosyjskiej, potencjału demograficznego. Trzeba na nowo uwierzyć w swoją siłę. Ten potencjał jest faktem. Jesteśmy silni, równi największym potęgom światowym, tylko musimy w to uwierzyć. I fakty są naprawdę po naszej stronie. …
Jeśli demokracja ma przetrwać, jeśli europejskie wartości mają przetrwać, to nie może być tak, że demokracja będzie kojarzyć się zwykłym ludziom z bezsilnością, z bezradnością, jeśli chodzi o klasyczne dla każdej władzy zadania, jakimi są obrona granicy i obrona terytorium. Wiecie, dlaczego tak często do głosu dochodzą polityczni szamani albo polityczni lunatycy, mówiąc, że tradycyjny model europejskiej demokracji jest do niczego, jest do wyrzucenia? Bo nie dajemy rady z zabezpieczeniem granicy europejskiej i terytorium, bo rzeczywiście bardzo wiele złego zdarzyło się, bardzo wiele bezradności towarzyszyło działaniom albo raczej brakowi działania ze strony rządów demokratycznych. [ten fragment D.O. pominie, żeby nie psuć dobrego wrażenia. Bo jeśli do głosu dochodzą polityczni szamani i lunatycy, to dlatego, że demokratyczne rządy, takie, jak jego rząd, nie są w stanie zrealizować prawie żadnej swojej obietnicy, okazują się bezradni jak małe kocięta, wrzucone do jaskini pełnej politycznych szakali i ścierwojadów]. …

Cena energii w części krajów Europy jest nieakceptowalnie wysoka. Jak wy chcecie konkurować z gospodarką amerykańską czy chińską, jeśli będziemy mieli trzykrotnie droższą energię? Bardzo proszę, żebyśmy rzetelnie podeszli do pełnego i bardzo krytycznego przeglądu wszystkich regulacji, także tych wynikających z Zielonego Ładu, i żebyśmy potrafili nie tylko wskazać, ale zmienić wszystkie te zapisy, które mogą doprowadzić do jeszcze wyższych cen energii. Bo wysokie ceny energii "mogą zmieść niejeden demokratyczny rząd w Unii Europejskiej. …
Odłóżmy w czasie debaty o przyszłej armii europejskiej. Gdybyśmy dzisiaj mieli armię europejską, to kluczowe pytanie byłoby, kto stoi na jej czele, kto w jakim kierunku te wojska europejskie by wysłał. Intuicja mi mówi, że gdyby o tym decydował Budapeszt, to ta armia europejska poszłaby w innym kierunku niż wtedy, gdyby decydowała o tym Warszawa. …
Niektóre państwa nie popierają dodatkowego finansowania europejskich potrzeb obronnych. Niektórym się bardzo nie podobają pomysły obligacji, zaciągania długu. Mimo to nie ma dla tego alternatywy. Europa musi zacząć się bronić sama, a więc musi zacząć na to wydawać także europejskie pieniądze”.
Wspomóż, Czytelniku, D.O.: kto pisze Tuskowi przemówienia?
Acha, o wystąpieniach nazioli z szajki D.O. nie będzie pisał, bo on też ma limit na tolerancję głupoty i podłości.

To, Czytelniku, musisz przeczytać.
To fragment najnowszej książki Grzegorza Rzeczkowskiego, którą D.O. gorąco poleca.
https://wyborcza.pl/magazyn/7,124059,31617470,co-laczy-najazd-macierewicza-na-centrum-nato-i-wyciek-danych.html#S.TD-K.C-B.4-L.1.duzy

Wow, co za nobilitacja! No, to teraz wszyscy będą nam się kłaniać!
https://tvn24.pl/swiat/donald-trump-pytany-o-ukraine-mowi-o-polsce-unii-europejskiej-i-wydatkach-na-obronnosc-st8271250
D.O. zastanawiał się, kiedy amerykańska telewizja w Polsce przestawi się na trumpizm. Bo to w końcu dla niej może być kwestia życia lub śmierci, tak, jak to już w przeszłości bywało. Wystarczy, żeby koalicja przegrała wybory.

Chris Brown pozywa Warner Bros. na 500 mln dolarów za oskarżenia o napaść na tle seksualnym w filmie dokumentalnym
Piosenkarz wniósł pozew przeciwko koncernowi medialnemu za zniesławiające zarzuty wobec niego w filmie ‘Chris Brown: Historia przemocy’ z 2024 r”.
https://www.theguardian.com/music/2025/jan/22/chris-brown-sues-warner-sexual-assault-allegations-documentary-history-of-violence
No to TVN będzie musiał znów zacisnąć pasa…

„Oglądalność telewizji spada podczas inauguracji Trumpa
Sześć milionów widzów w USA oglądało transmisję o wiele mniej niż podczas jego pierwszej inauguracji – i dziewięć milionów widzów mniej niż podczas inauguracji Bidena w 2021 r”.
https://www.theguardian.com/us-news/2025/jan/22/tv-viewing-figures-fall-for-trumps-inauguration

Dwie osoby zginęły, w tym dwuletni chłopiec, w ataku noża w Aschaffenburgu w Bawarii. Do ataku doszło w parku Schöntal w centrum miasta. Ze wstępnych ustaleń wynika, że kilka osób zostało ciężko rannych.
Niemiecka policja poinformowała, że aresztowała mężczyznę. Nie ma innych podejrzanych. Przyczyny ataku są nadal niejasne. Ruch pociągów na stacji południowej został wstrzymany, ponieważ podejrzany próbował uciec przez tory. Śledczy pisali już wcześniej w „X” o dwóch wstępnych aresztowaniach.
Dziewięciohektarowy park został w dużej mierze odgrodzony. Według rzecznika policji nie ma zagrożenia dla ludności. W listopadzie ubiegłego roku policja sklasyfikowała park jako „miejsce niebezpieczne”. W parku zawsze są piesze patrole – może to być jeden z powodów tak szybkiego zatrzymania.
Ustalono, że druga osoba początkowo zatrzymana przez policję nie ma związku ze zdarzeniami i obecnie uważa się ją za świadka.
https://www.zdf.de/nachrichten/panorama/kriminalitaet/tote-messerstecherei-aschaffenburg-polzei-100.html
Edit: zatrzymany jest chorym psychicznie imigrantem z Afganistanu.

„Meloni stoi przed pytaniami po tym, jak Włochy uwolniły libijskiego generała oskarżonego o zbrodnie wojenne
Sprawa Osamy Najima rzuca światło na kontrowersyjny pakt migracyjny między Włochami a Libią
„Rząd Giorgii Meloni stoi przed koniecznością wyjaśnienia, dlaczego sąd w Rzymie odmówił aresztowania libijskiego generała oskarżonego o zbrodnie wojenne, pozwalając mu wrócić do kraju, gdzie został powitany jak bohater na pokładzie samolotu włoskich służb specjalnych. Krytycy uważają, że była to taktyka mająca na celu ukrycie domniemanych nadużyć popełnionych w tym północnoafrykańskim kraju w wyniku paktu migracyjnego zawartego z Włochami.
Osama Najim, znany również jako Almasri (Egipcjanin), został zatrzymany w niedzielę w Turynie na podstawie nakazu wydanego przez Międzynarodowy Trybunał Karny (MTK). We wtorek został uwolniony ze względu na „formalności proceduralne”.
Najim, który jest szefem libijskiej policji sądowej, jest poszukiwany przez MTK za zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości, a także za gwałty i morderstwa. Kieruje również więzieniem Mitiga, placówki w pobliżu Trypolisu, potępionej przez organizacje praw człowieka za arbitralne zatrzymania, tortury i znęcanie się nad dysydentami politycznymi, migrantami i uchodźcami.
https://www.theguardian.com/world/2025/jan/22/giorgia-meloni-faces-questions-after-italy-frees-libyan-general-accused-of-war-crimes

Szokujące zeznanie: „Widziałem więc, jak Almasri zabił w więzieniu dwóch chłopców”
W programie „Koń i wieża” prowadzonym przez Marco Damilano na Rai 3 szokujące zeznania osoby ubiegającej się o azyl, która twierdzi, że spotkała Almasriego w libijskich więzieniach i widziała, jak zabił dwie osoby.
VIDEO: https://www.repubblica.it/esteri/2025/01/22/video/la_testimonianza_shock_cosi_ho_visto_almasri_uccidere_due_ragazzi_in_prigione-423955343/?ref=RHLF-BG-P3-S2-T1

D.O. nie może się doczekać, aż debil ogłosi się przełożonym narodowego Kościoła Amerykańskiego. Mógł Henryk VIII w Anglii, to co? On nie może?
https://tvn24.pl/swiat/usa-donald-trump-skrytykowal-nabozenstwo-podczas-ktorego-duchowna-prosila-o-milosierdzie-nad-imigrantami-st8270918
A msze, jak wiadomo, powinny nie być nudne, tylko rozrywkowe!

No bo przecież na tacę, na tacę!
https://tvn24.pl/katowice/ksiadz-podejrzany-o-pedofilie-chodzil-po-koledzie-st8272179

Nic śmieszniejszego dziś nie przeczytacie.
https://tvn24.pl/polska/pytanie-o-noclegi-w-apartamencie-w-muzeum-ii-wojny-swiatowej-karol-nawrocki-mowi-o-kwarantannie-i-polityce-miedzynarodowej-ktora-uprawial-st8271225

D.O. do rankingów Time Outa zaufania nie ma (Hanoi wyprzedziło Berlin, Wiedeń i Singapur, chyba ich pogięło!), ale co ciekawostka, to ciekawostka.
https://www.timeout.com/things-to-do/best-cities-in-the-world

1 rok temu
My tu gadu gadu, a 100 lat temu, 21 stycznia 1924 r., zmarł Lenin.
W drugiej połowie 1921 roku poważnie zachorował, doświadczając nadwrażliwości słuchowej, bezsenności i regularnych bólów głowy. Za namową Biura Politycznego w lipcu opuścił Moskwę na miesięczny urlop w swojej posiadłości Gorki, gdzie opiekowały się nim żona i siostra.
Lenin zaczął rozważać możliwość samobójstwa, prosząc zarówno Krupską, jak i Stalina, aby zaopatrzyli go w cyjanek potasu.
Zatrudniono dwudziestu sześciu lekarzy; wielu z nich było obcokrajowcami i dużo kosztowali. Ale żaden nie potrafił postawić diagnozy.
Niektórzy sugerowali, że jego choroba mogła być spowodowana utlenianiem metalu z kul, które utkwiły w jego ciele podczas zamachu na jego życie w 1918 r. W kwietniu 1922 r. przeszedł operację ich skutecznego usunięcia.
Ale objawy nadal się utrzymywały. Niektórzy sugerowali, że cierpiał na neurastenię lub arteriosklerozę mózgu.
W maju 1922 roku doznał pierwszego udaru, w wyniku którego chwilowo utracił zdolność mówienia i doznał paraliżu prawej strony ciała.
Znów przechodził rekonwalescencję w Gorkach, na tyle skutecznie, że do lipca w dużej mierze odzyskał niemal pełną sprawność. W październiku wrócił do Moskwy; ale już w grudniu miał drugi udar i znów zawieziono go do Gorek.
W marcu 1923 roku Lenin doznał trzeciego udaru i stracił zdolność mówienia. Kilka dni później znów doznał częściowego paraliżu prawej strony ciała i zaczął tracić czucie.
W kolejnym miesiącu nastąpiła pewna poprawa, na tyle, że w maju wydawało się, że powoli wraca do zdrowia, odzyskując część sprawności ruchowej, mowy i pisania.
W październiku złożył ostatnią wizytę na Kremlu.
W ostatnich tygodniach Lenina odwiedzili Zinowjew, Kamieniew i Bucharin; ten ostatni odwiedził go Gorkach w dniu śmierci.
21 stycznia 1924 Lenin zapadł w śpiączkę i zmarł tego samego dnia. Miał 53 lata.
Oficjalną przyczyną jego śmierci była nieuleczalna choroba naczyń krwionośnych.
Ale, kiedy, wbrew protestom Nadieżdy Krupskiej, jego ciało poddano zabalsamowaniu i usunięto z czaszki jego mózg, okazało się, że Lenin miał ciężką postać stwardnienia rozsianego. W 1925 r. utworzono instytut, który przeprowadził szczegółową analizę wszystkich możliwych patologii Ulianowa. Nie było słowa o syfilisie, który rzekomo miał być przyczyną jego śmierci. To raczej pogłoska autorstwa nieżyczliwych.
Rząd radziecki publicznie ogłosił śmierć Lenina dopiero następnego dnia, czyli równo 100 lat temu od dzisiaj.
23 stycznia żałobnicy z Partii Komunistycznej, związków zawodowych i Sowietów odwiedzili jego dom w Gorkach, aby obejrzeć ciało.
Przewieziona pociągiem, wzdłuż pogrążonych w żałobie szpalerów Rosjan, do Moskwy, trumna została wystawiona w Izbie Związków Zawodowych. W ciągu następnych trzech dni około miliona żałobników przyszło zobaczyć ciało, wielu z nich stało godzinami w kolejkach na mrozie. Wszyscy płakali, nie brakowało scen zbiorowej histerii.
26 stycznia zebrał się XI Wszechzwiązkowy Zjazd Rad, by oddać zmarłemu hołd.
Przemówienia wygłosili Kalinin, Zinowjew i Stalin.
Trocki był nieobecny; przebywał na rekonwalescencji na Kaukazie, a później twierdził, że Stalin wysłał mu telegram z błędną datą planowanego pogrzebu, co uniemożliwiło mu przybycie na czas.
Pogrzeb Lenina odbył się następnego dnia, kiedy jego ciało przewieziono na Plac Czerwony przy akompaniamencie muzyki wojennej, gdzie zgromadzony tłum wysłuchał serii przemówień. Zwłoki złożono w podziemiach specjalnie wzniesionego mauzoleum. Znów, mimo mrozu, były dziesiątki tysięcy ludzi.
W lipcu 1929 Biuro Polityczne zgodziło się na wymianę tymczasowego mauzoleum na stałe z granitu. Ukończono je w 1933 r.
Sarkofag wymieniono w 1940 i ponownie w 1970.
Dla bezpieczeństwa podczas Drugiej Wojny Światowej zwłoki przewieziono tymczasowo do Tiumenia.
Mimo licznych dyskusji i obietnic, ciało Lenina pozostaje wystawione dla publiczności w Mauzoleum na Placu Czerwonym.

Mimo choroby Lenin nadal żywo interesował się wydarzeniami politycznymi. Kiedy w procesie toczącym się od czerwca do sierpnia 1922 r. kierownictwo Partii Socjalistyczno-Rewolucyjnej zostało uznane za winne spisku przeciwko rządowi, Lenin wezwał do ich egzekucji. Zostali straceni podczas Wielkiej Czystki na przywództwie Stalina.
Przy wsparciu Lenina rządowi udało się także praktycznie wykorzenić mienszewizm w Rosji, wyrzucając w marcu 1923 wszystkich mieńszewików z instytucji państwowych i przedsiębiorstw, a następnie wtrącając członków tej partii do obozów koncentracyjnych.
W grudniu 1922 i styczniu 1923 Lenin podyktował swój „Testament”, w którym omawiał cechy osobiste swoich towarzyszy, zwłaszcza Trockiego i Stalina.
Zalecił usunięcie Stalina ze stanowiska sekretarza generalnego partii komunistycznej jako nienadającego się. Polecił natomiast Trockiego, opisując go jako „najzdolniejszego człowieka w obecnym Komitecie Centralnym”. Podkreślał wybitny intelekt Trockiego, ale jednocześnie krytykował jego pewność siebie i skłonność do nadmiernych procedur administracyjnych.
Lenin wybrał Trockiego do wygłoszenia przemówienia w jego imieniu na plenum Komitetu Centralnego w grudniu 1922, podczas którego ustalono założenia funkcjonowania Związku Radzieckiego.
Mimo złego stanu zdrowia Lenin został wybrany na przewodniczącego nowego rządu Związku Radzieckiego.
Pod nieobecność Lenina Stalin zaczął umacniać swoją władzę zarówno poprzez mianowanie swoich zwolenników na prominentne stanowiska, jak i kultywowanie wizerunku siebie jako najbliższego druha i zasłużonego następcy Lenina.
W grudniu 1922 roku Stalin całkowicie przejął odpowiedzialność za reżim ustanowiony w Rosji przez Lenina.
Lenin był coraz bardziej krytyczny wobec Stalina. Toczyły się między nimi także osobiste spory; Stalin zdenerwował Krupską, krzycząc na nią podczas rozmowy telefonicznej, co z kolei bardzo rozgniewało Lenina, który wysłał Stalinowi list wyrażający swoją irytację.
Lenin był przeciwny wielkorosyjskiemu szowinizmowi Stalina i jego zwolenników. Nakazywał wzywać poszczególne państwa narodowe (zwłaszcza Gruzję i Armenię) do przyłączenia się do Rosji jako półniezależne części większego związku, a nie, jak Stalin, najeżdżać je zbrojnie.
Notabene, chciał nazwać kraj „Związkiem Republik Radzieckich Europy i Azji”. Stalin ostatecznie zrezygnował z nazywania nowego państwa „Rosją Radziecką”, ale za zgodą Lenina zmienił nazwę nowo powstającego państwa na „Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich”.
Kilka narodów nierosyjskich uzyskało niepodległość od Republiki Rosyjskiej po 1917 r., ale pięć z nich zostało ponownie siłą wcielonych w skład nowego Związku Radzieckiego w 1922 r. Inne, przez jakiś jeszcze czas, odpierały sowieckie inwazje.
Za jego zgodą, a nawet na jego rozkaz ZSRR napadał później zbrojnie na państwa, które ogłosiły swą niepodległość: Polskę, Ukrainę, Gruzję, Finlandie i kraje bałtyckie.
Dopiero gdy konflikty z Finlandią, krajami bałtyckimi i Polską zakończyły się niepowodzeniem, rząd Lenina oficjalnie uznał ich niepodległość.
Lenin postrzegał siebie jako człowieka przeznaczenia i mocno wierzył w słuszność swojej sprawy i własne zdolności jako przywódcy rewolucyjnego. Biograf Louis Fischer opisał go jako „miłośnika radykalnych zmian i maksymalnych wstrząsów”, człowieka, dla którego „nigdy nie było złotego środka”.
Pod względem etnicznym Lenin identyfikował się jako Rosjanin. Ale uwaga: uważał, że inne kraje europejskie, zwłaszcza Niemcy, stoją kulturowo wyżej od Rosji.
Opisał Rosję tak, że nawet D.O. by się nie odważył: jako „jeden z najbardziej ponurych, średniowiecznych i haniebnie zacofanych krajów azjatyckich” (Fischer, Louis, The Life of Lenin”).
Irytowało go to, co postrzegał jako brak sumienności i dyscypliny wśród narodu rosyjskiego, i od młodości chciał, aby Rosja stała się bardziej kulturowo europejska i zachodnia.
Lenin miał konserwatywne podejście do seksu i małżeństwa. Przez całe swoje dorosłe życie pozostawał w związku z Krupską, również marksistką, którą poślubił na zesłaniu. Zarówno Lenin, jak i Krupska żałowali, że nigdy nie mieli dzieci i lubili zabawiać potomstwo swoich przyjaciół.
Oprócz rosyjskiego Lenin mówił i czytał po francusku, niemiecku i angielsku.
Dbając o sprawność fizyczną, regularnie ćwiczył, lubił jeździć na rowerze, pływać i polować. Rozwinął pasję do pieszych wędrówek po szwajcarskich szczytach.
Lubił zwierzęta domowe, zwłaszcza koty.
Stronił od luksusu, prowadził spartański tryb życia. Gardził bałaganem, zawsze utrzymywał porządek na biurku i miał zawsze naostrzone ołówki. Nalegał na całkowitą ciszę podczas pracy. Nie podobał mu się kult jednostki, był wściekły, gdy wierchuszka bolszewicka zorganizowała huczne obchody jego pięćdziesiątych urodzin.

No dobrze, Czytelniku.
Co z perspektywy lat o nim sądzisz?

Anioł czy szatan? – taki wybór postawił przed swymi czytelnikami „The Guardian”. Zbawca ubogich, czy masowy morderca, twórca najokrutniejszego totalitaryzmu w historii?

Zasługuje dzisiaj na łezkę, czy raczej na uczucie ponurej satysfakcji, że wreszcie zmarł i to w przykry sposób?

2 lata temu
D.O. zapamiętał rozmowę ze swoim przyszłym Teściem, który zmarł młodo, na dwa tygodnie przez narodzinami swojej Wnuczki, a naszej Córki. D.O. miał lat 17 i wdając się w jakiś wywód, wychwalał „chłopski rozum”.
Może dlatego, że sam w gruncie rzeczy z chłopstwa, może dlatego, że nastolatkowie lubią postrzegać świat prosto, bez miliona odcieni, uzależnień, uwarunkowań, które poznaje się (jeśli w ogóle) w wieku dojrzałym.
I Teść, człowiek z dobrej rodziny, wykształcony i na stanowisku, znający bardzo dobrze zarówno świat miejskich elit, jak i realia wsi od podszewki, dobrodusznie D.O. skarcił. „Chłopski rozum figę jest wart – powiedział. Jeżeli chcesz być człowiekiem światłym, musisz zawierzyć rozumom wykształconym, wytrenowanym, finezyjnym”. Po początkowym żachnięciu się, że to takie klasowe, że trąci wywyższaniem się, D.O. doznał iluminacji.
Być może to był jeden z istotnych zwrotów jego życia: zawierzyć rozumom finezyjnym i wykształconym.

No i na starość przyszło mu żyć w kraju, który z „chłopskiego rozumu”, z „czerepa rubasznego” (pokaż mi swoją fryzurę, Polaku!) zrobił fetysz, idola, totem wotywny, jak w obozowisku indiańskim. Pod naciskiem polityków, struktury państwa nadskakują ludziom, którzy byli albo za głupi albo za leniwi, żeby zdobywać wykształcenie, wysokie kwalifikacje zawodowe, finezję rozumowania, pozwalającą im na właściwą ocenę rzeczywistości i dającą zdolność długofalowej analizy zysków i kosztów. Co powinno być cenzusem, dopuszczającym do urn wyborczych.
Ale ponieważ cenzusu nie ma, tak, jak pieniądz kretyna wart jest tyle, co pieniądz geniusza, tak i głos człowieka niemądrego i człowieka dojrzałego wart jest tyle samo.
Demokracja.
Ale ta tutaj, to demokracja czerepa. Czerep na piedestale, czczony, chuchany i dmuchany, finansowany i wspomagany kolejnymi programami socjalnymi. Ale nie edukacyjnymi. I dalejże dawać mu pieniądze za darmo, rozbudowywać systemy socjalne, dostarczać mu wymiocin, nazywanych „kulturą masową”, girlsy, zenków, maryle i kukizy, „elfy, cwelfy i sylfidy” – jak napisał w jednej z teatralnych recenzji bodaj Stefan Treugutt.
Towarzyszy temu – a jakże – pogarda dla inteligenta, człowieka światłego, oczytanego, znającego języki i regularnie się myjącego. Zwłaszcza, kiedy jest wegetarianinem lub cyklistą. Wykształciuchem, Europejczykiem, czyli Niemcem.
Państwo polskie rozdaje ryby, nie wędki.
Nie, D.O., były czerep, nie wywyższa się, D.O. żąda równych praw.

Może inteligencja to nie jeden, ale więcej procent wyborców, jak mawia pewien polityk, ale w każdym razie niewiele jej jest. Ale to ona uchwaliła Konstytucję 3 Maja, to ona walczyła w powstaniach, przywracała niepodległość, budowała zręby państwowości, przemysł, koleje, drogi, szpitale, ona uczyła i przygotowywała społeczeństwo do niepodległości, a potem do życia w rodzinie narodów dojrzałych, ona wprowadziła nas do Unii i NATO, dzięki niej domy w waszej wsi są nowe i piękne. Dzięki niej, choć o tym nie wiecie, bo wam nikt nie mówi. Dzięki niej, choć ochoczo krzyczycie „inteligencja wy***alać”! Zrobiła to wszystko nie przy pomocy czerepa rubasznego, tylko MIMO niego. Dzięki niej Polska po 89 roku dokonała ogromnego skoku rozwojowego nie dzięki czerepowi rubasznemu, ale MIMO niego. Osiągnęliśmy jako naród, bardzo wiele mimo potwornego balastu, mimo bezwzględnego naszego wroga wewnętrznego: szajki.
Przez Polskę przewaliło się sporo najeźdźców, wiele ich różniło, ale mieli jedną wspólną cechę: wiedzieli, że bez inteligencji, naród będzie łatwiejszy do podbicia i rządzenia. Hitlerowiec, bolszewik – pierwsze, co robili, to wyłapywali i mordowali inteligentów: bez nich nie ma narodu. Agenci Wschodu, za pierwszej i za drugiej komuny, inteligencję też na różne sposoby dyskryminowali i dyskryminują.
D.O. żąda równości. Uszanowania i uznania zasług. Nie dla przywilejów, nie być mieć choć krzynę lepiej, choć ciutkę więcej. Dla dobrego samopoczucia.
Bo póki inteligencji się chce, to kraj ma przyszłość. Kiedy machnie ręką, zniechęcona, biada ci, czerepie rubaszny, tobie i twojemu „chłopskiemu rozumowi”.

3 lata temu
Czy D.O. już mówił, że artysta jest trochę, jak bóg? Przystępując do realizacji swego dzieła ma do wyboru nieskończoność. A ukończone dzieło też jest nieskończonością minus ten mikroskopijny zbiór, na dzieło to się składający. Dzieło jest zatem nie tylko procesem tworzenia, ile eliminacji. Rzeźbiarz usuwa z kamiennego bloku łupinę po łupinie; skończone dzieło nadal jest kamiennym blokiem, ale odartym ze swojego nieskończonego potencjału. Sięgając po pióro, by zapisać kolejną nutę, kompozytor ma do wyboru nieskończoność kombinacji dźwięków; kiedy już ją zapisze, odedrze swe dzieło z części nieskończoności.
To, co pozostaje– cóż za niezbadane misterium! – jest emanacją osobowości, uczuć, temperamentu i nastroju autora. Jego wiedzy, umiejętności i talentu. Jego ducha. Pod ogromną liczbą obrazów wielkich mistrzów Renesansu i Baroku są inne ich dzieła, nie dość doskonale – ich zdaniem – wydarte nieskończoności czystego płótna.

D.O. zakłębiły się w głowie te myśli, kiedy, podniecony i wstrząśnięty, słuchał przez radio Koncertu skrzypcowego d-moll Roberta Schumanna, jakimś cudem dotąd mu nieznanego. Burzliwe i tragiczne życie genialnego kompozytora zawsze D.O. fascynowało, ale to… Ten koncert napisał porwany wirem apogeum swego szaleństwa, swej choroby, która przez ostatnie dwa lata życia uwięziła go – na jego własną prośbę – w przytułku dla obłąkanych. Koncert napisał w 1853 roku dla znakomitego skrzypka Josepha Joachima, a w 1854 r. skoczył s mostu do rzeki, by się zabić, jak jego siostra 20 prawie lat wcześniej. Został wyłowiony przez flisaków i zażądał, żeby go zamknąć w domu obłąkanych.
Na co cierpiał Schumann? Najprawdopodobniej na kiłę, którą wówczas leczyło się rtęcią, substancją niezwykle toksyczną, prowadzącą do zaburzeń nerwowych. Najprawdopodobniej miał też guza mózgu, oponiaka strunowatego, o którym wiadomo, że powoduje halucynacje muzyczne. Schumann skarżył się przez lata, że prześladuje go dźwięcząca mu w uszach nuta „A”, ale miewał też bardziej zróżnicowane halucynacje. W efekcie, uważał się za niepoczytalnego, bał się, że zrobi krzywdę swojej ukochanej żonie Klarze Schumann z domu Wieck, fenomenalnej pianistce i znakomitej kompozytorce, której dopiero XX wiek, a nawet jego końcówka przyznały należną jej kompozytorską wielkość. Nie ma pewności, czy wynikiem choroby, czy usposobienia, były głębokie depresje kompozytora, jego „melancholia”, jak się wówczas nazywało wszechogarniający, niemożliwy do pokonania smutek, graniczący z paniką.
I teraz, wiedząc to wszystko, spróbuj, Czytelniku, posłuchać tego właśnie koncertu skrzypcowego d-moll, napisanego przez człowieka chorego, zdesperowanego, ogarniętego porażającą melancholią.
D.O. mógłby tu napisać, dlaczego ten koncert tak nim wstrząsnął, opisać jego poszczególne części, ale woli, żeby Czytelnicy sami posłuchali i wyrobili sobie własne zdanie. Ciekawe, czy będą równie zaskoczeni i wniebowzięci, tak, jak D.O.
I – może najważniejsze. Joseph Joachim nigdy nie wykonał tego koncertu. Uznał go za nieudany, za wyraz konfuzji chorego, znajdującego się u schyłku życia szaleńca. Uważał, że koncert ten może zburzyć dobrą opinię o muzyce Schumanna.
Dlatego, umierając w 1907 roku, Joachim zastrzegł w testamencie, że utwór ten może zostać wykonany nie wcześniej, niż 100 lat po śmierci kompozytora, czyli w r. 1956. Ale – niewiarygodne! – w 1933 r., dwie węgierskie, świetne skrzypaczki, siostry Jelly d'Arányi i Adila Fachiri, usłyszały podczas seansu spirytystycznego głos ducha Schumanna, informujący je o istnieniu koncertu, i jego żądanie, by Jelly d'Arányi koncert ten wykonała! Podczas kolejnego seansu spirytystycznego dostały dokładną informację, gdzie partytura koncertu się znajduje: zamknięty w archiwach Pruskiej Biblioteki Państwowej w Berlinie.
Sprawa wykonania ruszyła do przodu, ale z wielkimi problemami. Początkowo premierowe wykonanie miał zagrać Jehudi Menuhin, ale z jednej strony pani Jelly zrobiła aferę, że przecież to jej duch Schumanna nakazał zagrać koncert, a z drugiej, właściciel praw do muzyki - państwo niemieckie, już wówczas zagarnięte przez narodowych socjalistów, powiedziało, że nie ma mowy, żeby Schumanna grał jakiś Żyd, a nie Niemiec.
W końcu ani Menuhin ani Jelly d'Arányi nie zagrali premierowego wykonania, ale wielki skrzypek niemiecki, do którego hitlerowcy nie mieli zastrzeżeń - Georg Kulenkampff w 1937 r.
Dziś koncertowi D-moll przyznaje się wielkość, przypina różne łatki, typu „szczytowe osiągnięcie schyłku Romantyzmu”, ale D.O. porwał swym niewiarygodnym kontrastem między tym, jaki musiał być stan psychiczny artysty, a jego dziełem. D.O. dawno nie słyszał takiego genialnego hymnu na cześć piękna świata, życia i przyrody, tak niebiańskiego poczucia twórczej swobody.
Czego i Tobie, Czytelniku, D.O. życzy. W sieci jest dostępnych wiele świetnych nagrań, a wśród nich to, zrealizowane w 1964 przez polskiego genialnego skrzypka Henryka Szerynga z London Symphony Orchestra pod dyrekcją Antala Dorátiego (https://www.youtube.com/watch?v=nqWG2ExkHB4 ).

Nie po to, broń Boże, żeby porównywać, ale D.O. ukazuje się już od prawie 7 miesięcy i przez ten czas jego autor przechodził różne koleje losu, wpływające na jego nastrój i kondycję fizyczną. I ma nadzieję, że one nie odbijały się zanadto na tym, co pisze.
W pierwszym życiu D.O. było dużo, bardzo dużo teatru, były cudowne teatralne anegdoty, były też, opowiadane szeptem niemal, opowieści o występach w różnych teatralnych facecjach aktorów właśnie, świeżutko dotkniętych różnymi osobistymi tragediami, takimi na przykład, jak śmierć dziecka. Choć to było dawno, a D.O. dziecięciem niemal jeszcze był, to pamięta ten ton głosu, tę napiętą twarz zastygniętą w wyrazie bezbrzeżnego szacunku dla ludzi, będących bohaterami takich opowieści.
D.O. nie wie, więc często zastanawia się, czy przypadkiem telewizja, a potem eksplozja Wielkiego Ogłupiacza Sieciowego, nie wyeliminowały takich postaw, a zwłaszcza takiego bezbrzeżnego szacunku dla ludzi silniejszych duchem od największych nawet tragedii.

Parę tygodni temu autor D.O. rozmawiał, w ramach swojego cyklu „Allegro ma non troppo” na portalu „natemat.pl” z Marianem Marzyńskim (https://www.youtube.com/watch?v=lh4j_M9FRt8&t=111s ), wybitnym swojego czasu showmanem, a potem wybitnym autorem filmów dokumentalnych i obdarzonym niezwykłym talentem pisarzem. Geniuszem, innymi słowy.
Marian Marzyński był dzieckiem, kiedy jego i jego rodzinę zamknięto w Getcie warszawskim. Cudem zeń wyprowadzony i uratowany najpierw przez dobrych ludzi, apotem przez dobrych księży i zakonnice, zrobił o tych swoich dziecięcych doświadczeniach kilka fenomenalnych filmów, które D.O. po raz kolejny wszystkim szczerze poleca: są dostępne na stronach M.M. „lifeonmarz.com”. A jego cudowne, urocze felietony można odnaleźć wszystkie na tronach „studioopinii.pl”.
M.M. przysłał D.O. list p. Adama Gryniewicza (Abram Gryniewice; https://sztetl.org.pl/.../historia.../138462-adam-gryniewicz) , niegdyś działacza TSKŻ, obecnie organizatora „Zjazdów 68”, ludzi wyproszonych z polskiej ojczyzny po 1968 r. Oto on:

„Poświęciłem ponad godzinę na obejrzenie a głównie posłuchanie wywiadu w podanym linku. Będąc niejako innego rodzaju Żydem w Polsce w latach 1946-1969 mam nieco inny obraz i inne wspomnienia z tego okresu, nawet jeśli nie neguję faktu pewnego ograniczenia objawów typowego antysemityzmu w latach komuny.
Oczywiście mowa o objawach oficjalnych w środkach masowego przekazu, bo na co dzień nigdy się one nie zmieniły niezależnie od typu rządów w tym kraju. Od dziecka byłem częścią środowiska żydowskiego przez żydowski dom dziecka w 1946 roku, żydowskie przedszkole w 1947 i szkoła żydowska w latach 1948-1949 w Łodzi. W dodatku w tych latach chodziliśmy do szkoły w niedzielę, bo nie w sobotę. Możesz sobie wyobrazić reakcję ulicy na dzieci chodzące z tornistrami do szkoły w niedzielny poranek. A to, co się pisało w latach 1956-1957 na lamach prasy nie było przypadkiem a tylko namiastka chwilowego poczucia wolności, czyli miniatura tego co jest teraz bo wtedy wolność także nie była tej samej kategorii, jak ta po 1989 roku. Tamta trwała niecały rok i zakończyła się zamknięciem ''Po Prostu'' już w 1957 roku. Skutek jednak był jednoznacznie zrozumiały przez środowisko żydowskie, które zagłosowało nogami opuszczając gremialnie Polskę w tych latach (około 100 tysięcy emigrantów, czyli blisko 10 razy więcej niż w naszej). Będąc przez wszystkie lata od 1957 roku aktywista TSKŻ w klubie żydowskim, w akcji kolonijno-obozowej dla dzieci i młodzieży, widziałem pełzający i rosnący w siłę antysemityzm partyjny. Dlatego 1968 rok nie był dla mnie zaskoczeniem, ale tylko logicznym ukoronowaniem tego, do czego szykowano się przez lata w łonie bezpieki i licznych kół partyjnych szczególnie na prowincji.
Historia wskazuje, że każde polskie poczucie wolności wyraża się głównie w aktach antysemickich. Tak było w latach 1918-1919 z niezliczonymi pogromami (szczególnie znane z tego są oddziały Hallera) jak liczne i w większości zapomniane pogromy w 1946 roku. Nawet fizyczny brak Żydów w aktualnej Polsce niczego w tym zakresie nie zmienił, poza faktem braku przemocy fizycznej. Myślę jednak, że to tylko dlatego, że aktualnie nikt w Polsce nie jest w stanie rozpoznać Żyda na ulicy. Ci co rozpoznawali, bo żyli z nimi przez wieki na co dzień przed wojną, dawno umarli lub zapomnieli. Pokolenia powojenne nie znały Żydów tradycyjnych a innych trudniej było rozpoznać.
Będąc w Polsce w sierpniu nie miałam wrażenia jakoby opozycja polska miała wielkie szanse w wyborach na obalenie rządów PIS-u. Ty natomiast z przekonaniem twierdzisz, że tak się stanie. Może sytuacja w tej kwestii przeszła gwałtowna ewolucję przez ostatni kwartał. Daj Boże, żeby było, jak sądzisz aczkolwiek mam poważne wrażenie, ze to Twój przysłowiowy optymizm (o którym była mowa w wywiadzie) przemawia bardziej niż chłodne rozumowanie. Jak mówią Rosjanie ''Pażywiom uwidim''. Pozdrawiam i życzę pełnego i skutecznego powrotu do grupy negatywnych (covidowo rzecz jasna).
Pewnie widziałeś taki tekst:
2019 unikaj ludzi negatywnych
2020 unikaj ludzi pozytywnych
2021 unikaj ludzi
Aby to unikanie się skończyło i pozwoliło wrócić do jeszcze nie zapomnianego życia sprzed 2020.
Adam”.

D.O. – upoważniony – przytacza ten list, bo… Bo przez dekady z niewiadomych przyczyn był ślepcem, nie mogącym pojąć, czemu ci, którzy przeżyli Shoah, Zagładę, wydają się nie doceniać łaskawości losu. Coś mu się snuło po głowie, że ze wspomnieniami ciężko jest żyć, ale jakoś nie potrafił tego ułożyć w logiczny wywód. Przełomem stała się samobójcza śmierć Primo Leviego, znakomitego pisarza włoskiego, Żyda, ocalałego z Auschwitz, 42 lata po wyzwoleniu z tego obozu Zagłady. Od wyzwolenia Auschwitz, od końca wojny minęło 77 lat a Ocaleli nadal nie mogą się uwolnić od wspomnień, które potrafią w jednej sekundzie zamienić ich życie w niewyobrażalny koszmar.
D.O. oczywiście urodził się po wojnie, oczywiście przez kilka pierwszych dekad swojego życia nie robił sobie problemu z tego, czy ktoś jest Żydem, czy nim nie jest, zwłaszcza że był karmiony codzienną traumą nie-Żydów i propagandą, zrównującą ofiarę narodu żydowskiego z cierpieniami Polaków. Ale kiedy przetarł pokryte bielmem oczy, Zagłada stała się dla niego traumą i obsesją, chociaż przez indukcję. Bardziej niż opowieści o wujkach i ciociach, których nigdy nie poznał, bo zostali zabici lub zaginęli na wojnie.

A D.O. pisze o tym wszystkim dlatego, że Marian Marzyński, człowiek, którego ojciec przeżył wojnę, lecz został zabity w lesie pod Puławami najprawdopodobniej przez oddział AK (och, takich morderstw ze strony „prawdziwych polskich patriotów” było dużo!), w „Allegro ma non troppo” mówi: „Jestem stuprocentowym Polakiem, moja kultura jest stuprocentowo polska”.
O, to, to: D.O. bywał w rozrzuconych po świecie domach Żydów – Polaków. Ze wzruszeniem myśli o tym przejmującym, namacalnym kulcie Polski i polskości, jakie w większości tych domów zastał. Bywał też w domach Żydów – emigrantów z Francji, Maroka, Kuby, Argentyny, Belgii, Niemiec i… Nigdzie nie widział aż takiego przywiązania do dawnych ojczyzn, jak w domach Żydów – Polaków.
Oczywiście, sam D.O., będąc nie z własnej woli emigrantem, idealizował z odległości Polskę i Polaków, ale...
Ale ta żydowska, jest idealizacją specyficzną; podszytą cierpieniem i resentymentem kogoś, komu za bezbrzeżną miłość odpłacono nienawiścią, obelgą i wygnaniem, a nierzadko nawet śmiercią.
Więc kiedy parę lat temu „premier” „rządu” „polskiego” składał wieniec pod pomnikiem upamiętniającym oddział partyzancki, który zasłynął mordowaniem żydowskich kobiet i dzieci, kiedy tenże „rząd” usiłuje narzucić kult antysemickich morderców, atakuje naukowców, dokumentujących skalę prześladowań Żydów przez Polaków, wtedy w D.O. narasta nienawiść.
I do wszystkich powodów, jakie ma do nienawiści dołoży jeszcze ten: nienawiść za to, że zmuszony jest nienawidzić.

D.O. pisze to wszystko w przededniu prawdopodobnego wybuchu nowej, wielkiej wojny, w której pierwsza już umarła prawda, a teraz masowo będą ginąć ludzie. Wojny, za którą odpowiedzialność ponosić będą w dużej mierze – jak powiedział wczoraj w Genewie Bardzo Ważny Minister – kraje Bałtyckie i Polska, odpowiedzialne za propagandę nieprzychylną jego jedynie słusznemu krajowi z jedynie słusznym reżimem i jedynie słusznym prezydentem. Wśród tych, którzy przeżyją nie będzie szczęścia. Będą istoty potwornie okaleczone, będą matki, które nigdy nie wydobędą się z koszmaru wspomnień o zabitych synach, ojcowie, którzy na zawsze opłakiwać będą swoje małe, śliczne, ukochane, zabite w bombardowaniach córeczki. Będą zrujnowane piękne domy, wymuskane ulice przemienią się w rumowiska, z parków znikną drzewa, wycięte na opał. Ucichnie muzyka, obrazy, jeśli przetrwają, ukryte będą w głębokich bunkrach, kartki pospiesznie pisanych opowieści spłoną, wraz z księgozbiorami i archiwami.

5 lat temu
Wystarczyło kilka dekad, by zniszczyć 2700 temu wielkie imperium asyryjskie, które opanowało Żyzny Półksiężyc, Syrię, Palestynę i Egipt. Społeczeństwo przeważnie ruralne, zdolne błyskotliwie rozwijać nauki i sztukę. Za panowania króla Aszurbanipala w stolicy Niniwie została założona wielka biblioteka, której dorównała dopiero za 300-400 lat Biblioteka Aleksandryjska.
I te 1600 lat supremacji zakończyło się w bardzo krótkim czasie.
O przyczynach upadku Asyrii historycy dyskutują od dekad, ale dziś, dzięki badaniom opublikowanym w czasopiśmie Science Advances, wiemy, że Asyria upadła wskutek zmian klimatycznych. „Czynnikiem decydującym była susza” – stwierdzają naukowcy. Żyzny półksiężyc przestał być tak żyzny… Dalej, na południe, Babilończycy opracowali zmyślny system nawadniania pól, więc przetrwali, Asyryjczycy nie.
https://advances.sciencemag.org/content/5/11/eaax6656

Badania przeprowadził zespół pod kierunkiem prof. Ashisha Sinhy, paleoklimatologa z University of California. Na speleotemach (stalaktytach i stalagmitach) w jaskini Kuna Ba, 300 kilometrów na południowy wschód od dzisiejszego Mosulu, gdzie kiedyś rozkwitła Niniwa, znalazł prawdę o zagładzie imperium.
A propos: może kupią państwo piłę spalinową do drzew? Miła pani z uśmiechem na ustach sprzeda wam kilka, jak obiecuje pewna reklama.
Inny przykład to Libia, przez parę stuleci żyzny spichlerz Fenicjan, Kartaginy i Rzymu. W 431 r. została zdobyta przez germańskie plemię Wandalów, które ruszyło na południe z ziem dzisiejszej południowo-zachodniej Polski i po złupieniu w 455 Rzymu, przeprawili się Cieśninę Gibraltarską do Africa Proconsularis (dzisiejszej zachodniej Libii i Północnej Tunezji). Barbarzyńcom znad Odry wystarczyło pół wieku, by zamienić żyzne ziemie w pustynię.

A rosyjscy barbarzyńcy? Kiedy wyginą?

10 lat temu
Skąd oni mają tyle policjantów? Jeden radiowóz przed każdą szkołą, kiedy dzieci wchodzą i wychodzą. W środku może być szeryf, ale nie musi. Zaskakująco często bywa, zatem you never know. Przed każdą szkołą, kiedy dzieci wychodzą - migające światełka: spróbuj jechać więcej niż 15 mil/h, nie będzie żadnej litości. Ruchome patrole na małych uliczkach i przelotowych arteriach, na pasach trawy, rozdzielających pasma wielkich interstates, przeważnie w jakimś zagłębieniu, kiedy go widzisz, jest już za późno. Podobno na interstates „darowują” 3 mile ponad dopuszczalne, nie wiem, nie próbowałem. Choć jeździłem po USA z niepojętą tu prędkością, typu 150 -160 mil/h, ale Bóg mi świadkiem, że na bezludziach, jakich w Europie nie uświadczysz, gdzieś w Newadzie, Colorado czy Utah, drogi piękne, szerokie, zakręt w USA pojęcie nieznane, hulaj dusza… Raz mnie namierzyli z samolotu w Newadzie; kiedy oddawałem samochód na lotnisku już czekał na mnie mandat ze zdjęciem z lotu ptaka i pomiarem. A wtedy przekroczyłem dozwoloną prędkość o głupie 5 mil/h.
A propos samochodów: „500-ki” tu się przyjęły. Nie wierzyłem, odszczekuję. Floryda, Kalifornia. Dwa lata temu jechałem 6000 km od Seattle w kierunku Wschodniego wybrzeża i oczywiście nie widziałem ani jednej. Nawet w wielkich miastach, matecznikach wszelkich „freaks”.
Znudziły mi się błękit i zieleń, więc poszedłem do papuziej dżungli. O rany! Żeby jakoś działał internet w tej brudnej budzie z widokiem na highway, sprzedanej mi jako „nice bayview apartment” za cenę pięciogwiazdkowego hotelu na Lazurowym Wybrzeżu, wrzuciłbym jakąś parkę; a tak musicie ruszyć wyobraźnią: od ogona do wielkiego dziobu 70 cm błękitu, czerwieni, zieleni, żółci, w różnych kombinacjach. Niektóre jak cię widzą mówią „hallo”. Poświęciłem czas, ale na darmo: „Dzień dobry” z nich nie wydusiłem. Ich wzrok zdawał się mówić: „to dobre dla jakichś pochrzanionych Eskimosów z Północnej Europy, tu jesteśmy w tropikach”. A, jak głosił napis na biuście pewnej młodej damy, „Life under the palms is better”. Nie wiem, czy dama ma porównanie, ja mam. Mądre papużki.
Spotkałem sporo arcyciekawych Polaków. Cóż za fascynujące postacie! Mówią: „jesteśmy Żydami”, pewnie mają rację; ale cytują Słowackiego i Tuwima, a nie Samuela Agnona czy Rachelę Bluwstein. „Kultura polska jest jedyną, jaką mam” – mówi mi MM, o którym próbuję zrobić film. Tzn. ja zarzucam wędkę, kto inny będzie wyciągał ryby.