DRUGI OBIEG
Poniedziałek, 3 marca 2025

1.
Głupi to ma szczęście!
Wbrew prognozom, które zapowiadały nieprzerwany deszcz i wielkie zachmurzenie, temperatury znacznie poniżej średniej sezonowej, państwo D.O.stwo otworzyło oczęta na błękitne niebo. Bilety do Alhambry Żona wywalczyła sobie tylko znanymi metodami, przyklejona do komputera przez kilka dni. Kolejne strony internetowe śmiały jej się w twarz:
„Bilety? Może na jesień”! Aż w końcu dostała je na dwa ostatnie miejsca do anglojęzycznej wycieczki za horrendalną cenę. Ale cóż – to ostatnia nasza wizyta w Alhambrze w życiu, niech tam.
Oczywiście byliśmy tam wcześniej, nie możemy ustalić kiedyś ale z pewnością jakieś 30, a może i 40 lat temu. Zachowaliśmy wspaniałe wspomnienia i wyblakłe zdjęcia robione kroplomierzem, bo klisza kosztowała sporo, a wywołanie i odbitki – majątek. Choć mieliśmy w Rzymie laboratorium, które dawało przyzwoitą cenę, ale za to jakość? Były głównie szare, nie tak pamiętaliśmy fotografowane miejsca…
Ale – po pierwsze nie trzeba było żadnych biletów rezerwować, spokojnie dojechaliśmy pod samo wejście i bez trudu znaleźliśmy parking, po drugie mogliśmy wchodzić praktycznie wszędzie i żadnych tłumów nie było.
Byliśmy latem, nad zachwyty zwiedzanymi miejscami, we wspomnieniach góruje upiorny upał.
Wczoraj ruszyliśmy z niebem błękitnym ale z 8 stopniami; trzeba było być na miejscu wcześnie rano.
W Alhambrze obowiązuje teraz numerus clausus, ale mimo to poruszaliśmy się w gęstym tłumie, sporo miejsc było odgrodzonych.

2.
Żona D.O. powiedziała: „Czego nas nauczyła ta wizyta? Tego, że należy zwiedzać takie miejsca, kiedy się jest młodymi, trzeba zrobić dużo zdjęć i w naszym wieku, zamiast wykręcać sobie bolące nogi, plecy i inne części ciała, usiąść w fotelu i je sobie oglądać, przywołując wspomnienia”.
A powiedziała to dlatego, że po Alhambrze drałuje się kurcgalopem za młodymi uczestnikami naszej wycieczki raz w górę, raz w dół, po schodach albo i nie. Po kwadransie, nim jeszcze zaczęło się prawdziwe zwiedzanie (po rygorystycznej kontroli biletów i skanowaniu dokumentów, i tak trzy razy podczas zwiedzania), byliśmy wykończeni.
Po zwiedzeniu całej Alhambry, przed Alkazabem (al-qaṣbah - „cytadela”) i Generalife, było 20 minut przerwy, podczas której byliśmy zdecydowani oddać nasze odbiorniki i słuchawki i powlec się do taksówki. D.O. odezwał się przykry korzonek, już się witał z dicoflenakiem…
A wiesz, Czytelniku, co było najgorsze?
Najgorsze było to, że D.O. popatrzył na krokomierz i było na ni zaledwie 4 tysiące kroków!
Doszliśmy do wniosku, że telefon trzymany w ręku w funkcji „aparat” przestaje liczyć kroki, bo to niemożliwe, żebyśmy byli tak wykończeni po 4 tysiącach kroków!
Siedzieliśmy na lodowatym murku, obawiając się, że złapiemy wilka, ale po tych 20 minutach zdecydowaliśmy, że spróbujemy pójść jeszcze do twierdzy - Alkazabu. I poszliśmy. Tam odkryliśmy, że twarze nas pieką od słońca, bo może w cieniu było te wskazywane przez telefony 12 stopni, ale w słoneczku trzeba było do figury, w koszulce, co najwyżej w sweterku. A kurcgalop sprzyjał intensywnemu poceniu.
No i się rozochociliśmy tymi sukcesami na tyle, że poszliśmy jeszcze do odległego Generalife!
Kiedy zwiedzanie się skończyło, nim jeszcze oddaliśmy odbiorniki i słuchawki, gratulowaliśmy sobie nawzajem tego niespodziewanego sukcesu: „zasłużyliśmy na nagrodę” – orzekliśmy wspólnie.

3.
Teraz Czytelnicy będą zirytowani, że D.O. wrzucił do bloga tyle fotografii.
Ale właściwie Czytelnicy powinni być mu wdzięczni, bo zrobił 250 zdjęć, większość z nich całkiem udanych, a wrzucił niewielką ich cześć.
Nie sądzi D.O., żeby kogoś zainteresowały, ale liczy, że stęsknieni za błękitnym niebem i dużą dozą egzotyki, w końcu D.O. tę przesadną wspaniałomyślność w publikacji zdjęć wybaczą.

4.
Przede wszystkim Alhambra tak naprawdę to Qalʿat al-ḥamrā'ʾ czyli Czerwona Cytadela. W czasach emirów Alhambra tak naprawdę była bielona i miała kolor biały, a nazwa „czerwony” wzięła się stąd, że gdy go budowano, z powodu upałów prace wykonywano nocą w świetle pochodni, z daleka wydawała się czerwona. Zbudowana w latach 1232–1273 i rozbudowywana do XIV wieku. Proporcje elementów twierdzy opierają się na następującej zależności matematycznej: podstawą wszystkich elementów (budynków, elewacji) jest kwadrat oraz kolejno tworzone prostokąty o podstawie równej bokowi kwadratu i wysokości równej przekątnej poprzedniej figury. Wysokości kolejnych figur tworzą wtedy ciąg a, a√2, a√3, a√4, a√5…
W Alhambrze znajdowały się wszystkie niezbędne usługi dla mieszkających tam mieszkańców: meczety , szkoły, sklepy, warsztaty rzemieślnicze itp. W Alhambrze w czasach świetności mieszkało 2000 osób, w otaczającej Granadzie – ok 50 tysięcy, co w XV wieku czyniło z niej jedno z większych miast europejskich.
W 1238 roku Muhammad ibn Naṣr (znany również jako Naẓar), założyciel dynastii Nasrydów w sułtanacie Granady zajął Pałac Koguta Wiatru.
Ludność powitała go okrzykami: Witaj zwycięzco z łaski Boga (marhab an li-l-Nāṣir), na co odpowiedział: Nie ma zwycięzcy prócz Boga (wa lā ghālib illiā Allāh). 5o dewiza dynastii Nasrydów, widnieje w całej Alhambrze. Muhammad ibn Naṣr zbudował pierwszą część Alhambry, ufortyfikował ją jego syn Muhammad II, przyjaciel Alfonsa X Kastylijskiego.
W roku 1492 , po zdobyciu Grenady przez królów katolickich Ferdynanda i Izabellę, Alhambra stała się pałacem królów Hiszpanii, co uchroniło kompleks przed zniszczeniem, jakiego doznało wiele innych zabytków islamskich po rekonkwiście.

5.
Natomiast Generalife, to w rzeczywistości Jannat al-'Arif, czyli Ogrody Najwyższego Architekta lub Ogrody Rajskich Rozkoszy (to drugie bardziej pasuje) – letnia rezydencja emira Alhambry, 100 metrów ponad nią, oddzielona głębokim wąwozem. Powstała za panowania Muhammada III, w latach 1302–1309. Wznosząc kolejne budowle władcy muzułmańscy kierowali się pragnieniem stworzenia raju na ziemi.

6.
Na koniec wyjaśnijmy, jak to jest z tym zwierzem Alpuhary.
Alpujarra w polskim gubi drugie „r” (Polacy mają problemy z wymową dwóch spółgłosek obok siebie), to historyczny region Hiszpanii podzielony między prowincje Granada i Almería w Andaluzji, obejmujący południowe podnóża Sierra Nevada oraz pasma górskie Lújar, La Contraviesa i Gádor. Nazwa pochodzi od arabskiego al Busherat, co można przetłumaczyć jako „kraina trawy” lub „kraina pastwisk”. Region ten był ostatnią ostoją Morysków, którym pozwolono pozostać tam aż do upadku Królestwa Nasrydów w Granadzie w 1492 r.
Potem ludność mauretańska została wypędzona z regionu, ale wznieciła kilka powstań. Na mocy rozkazu Korony, w każdym mieście miały pozostać dwie rodziny Maurów, aby uczyć nowych mieszkańców sprowadzonym z Kastylii jak pracować na tarasach i korzystać z systemów nawadniających, od których zależy rolnictwo regionu. Jednakże ponowne zasiedlenie nie powiodło się, a systemy rolnicze zanikły.

No to zaczynamy! Wycieczka jest daleko przez państwem D.O.stwem: młodość musi się wyszumieć.

Pierwsze olśnienia.

„Jedynym zwycięzcą jest Allah”.

Pierwsze dziecińce Alhambry.

Patio de los Arrayanes.

Sklepienia, bramy, pasaże, misternie dekorowane ściany pałacu Nasrydów.

Te łuki były bardzo kolorowe; farby wypłowiały, został tylko lapis lazuli.

Cóż za precyzja ornamentyki!

Sala Ambasadorów.

Jej sklepienie z cedru libańskieego.

Sugestywne detale.

„Tylko Allah jest zwycięzcą” – kursywą i staroarabskim. Wszędzie jest wyryte to motto Nasrydów.

A wiesz, Czytelniku, dlaczego Arabowie robią arabeski? Dlaczego nie odzwierciedlają rzeczywistości? No to poszukaj w encyklopedii jak brzmi Drugie Przykazanie, tylko ci heretycy katolicy pozwolili sobie je najpierw zignorować, a potem wyeliminować z Dekalogu.

Gdzieniegdzie ściany pokryte są też twórczościa abstrakcyjna, ale za to niezwykle rytmiczną i symetryczna.

Zrobisz sobie, Czytelniku, takie zwieńczenie drzwi w swoim pałacu?

Kolejne detale, kolejne sklepienia.

Lusterezko, powiedz przecie!

Igraszki z lusterkami.

Pałac Lwów, kolumny miały imitować las. Udało się!

Imponujący lasek.

To on z drugiej strony.

No i najsłynniejsza w kompleksie fontanna lwów. Podobno wcześniej znajdowała się w pałacu żydowskiego emira. Tak, jak w wielu innych miejscach pałacu, tak i tu kanalikami w marmurze leniwie płynie bieżąca woda, ciągnięta z rzeki Granady, Genil (to bardziej strumyk niż rzeka), tyle, że uchwycona 6 kilometrów dalej, znacznie wyżej, po tym, jak Arabowie zbudowali na niej tamę. .

Po drugiej stronie Patio Lwów też wyrasta niezły lasek.

Widoczki z okien i nie tylko.

To już dziedziniec, wybudowany dla cesarza Karola V.

Tak wygląda z Alhambry ludna dzielnica Granady – Sacromonte.

Palacio del Partal

 

W samo południe, w Alhambrze.

Dziedziniec pałacu Karola V. Zaangażowany w rożne wojny cesarz zaczął z rozmachem, ale stracił serce i nie skończył.

Alkazaba, czyli twierdza. Potężna!

Wieże Czcigodne (Torres del Homenaje)

Widok na współczesną Granadę z Alkazaby.

To jak tam, widać jakąś wiosnę w dalekiej Polsce?

Generalife, letnia rezydencja emirów.

Po czym poznać gorzkie pomarańcze (jak te)? Drzewa maja liście różnej wielkości, w przeciwieństwie do słodkich, gdzie liście są równe.

O, właśnie. Niezmiennie działają na D.O. jak magnes.

Dziedziniec przed pałacem emira, w jedną i w druga stronę.

Kolejny dziedziniec. Tu był pożar pod koniec XIX wieku, dzięki pełnego poświęcenia rzeźbiarzowi, kompleks odbudowano jak się należy, ale niektóre ślady pożogi pozostały.

Ostatni rzut oka na rajskie ogrody i Alhambrę w tle, po drugiej stronie wąwozu.

Wracamy „na ostatnich nogach”. Od placu Izabeli Katolickiej do klasztoru bazylianów, gdzie państwo D.O.stwo mieszkają jeszcze 20 minut marszu.

Groźne chmury nadciągały, sądziliśmy, że wieczorem będzie ulewa, ale nic! Jeszcze poszliśmy na kolację do rzekomo włoskiej knajpy, gdzie carbonarę podawano nie ze śmietaną, tylko z … beszamelem!

… „On naprawdę to powiedział! Grzegorz Puda z PiS stwierdził, że sojusz Trump-Putin narzucający Ukrainie warunki pokoju (kapitulacji?) byłby z korzyścią dla Polski. Granica między głupotą a zdradą narodowego interesu bywa bardzo cienka”.
https://x.com/donaldtusk/status/1896178166068338848
Szanowny panie premierze, ten cymbał nie jest wyjątkiem! Oni wszyscy zdrajcy, nawet dzieci to wiedzą! W tej dramatycznej sytuacji przedwojennej (to pański termin), pozbycie się zdrajców jest priorytetem!